Η επιλογή του θέματος ενός έργου δεν έχει πάντα την ίδια αφετηρία ...
Ένα οπτικό ερέθισμα, μια τυχαία σκέψη, μια συγκεκριμένη πρόθεση, ή ένα συναίσθημα μπορούν να οδηγήσουν σε μια επιλογή. Σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι μάλλον η αφορμή για την πράξη.
Γιατί μόνο γυναικεία πορτρέτα και γιατί τόσο μεγάλα έργα κ. Μπελντέκο;
Το πρώτο είναι καθαρά συμπτωματικό. Τις γυναίκες τις διάλεξα σαν σύμβολα, όχι σαν ερωτικά υποκείμενα. Αν δείτε τα πορτρέτα, δεν έχουν έκδηλο ερωτισμό. Ήθελα ένα ανθρώπινο στέλεχος, μετέωρο και κριτικό απέναντι στο τι γίνεται, να εκφράζει συναισθήματα. Έτυχε να έχει μορφή γυναίκας...
Σ'αυτή τη δουλειά προσπάθησα να κάνω σύζευξη της βαριάς παραστατικότητας που με καταδιώκει, με ένα χώρο συναισθηματικά και πλαστικά πιο υποκειμενικό. Για να τονίσω την παρουσία του χώρου χρειαζόμουν μεγάλο εμβαδόν.
"Πιστεύω ότι πρέπει να οργανώνεται ατομική έκθεση όταν έχει ωριμάσει μια νέα εικαστική συνθήκη", λέει ο Παναγιώτης Μπελντέκος. "Θεωρώ ότι η ζωγραφική είναι κάτι ζωντανό και αυτοδύναμο, στην οποία ο καλλιτέχνης μετέχει, αναμένοντας όλα τα ενδεχόμενα και τις πιθανές ανατροπές. Το πέρασμα σε νέες οπτικές και εικαστικές αντιλήψεις, η ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων είναι πάντα ευπρόσδεκτη".
Στα έργα σας δίνετε ιδιαίτερη σημασία τόσο στο θέμα σας όσο και στον περιβάλλοντα χώρο του. Τι αντιπροσωπεύει για σας ο περιβάλλων χώρος; Γαιτί προτιμάτε να δίνετε μεγάλες διαστάσεις στα έργα σας;
Δεν επιλέγω πάντα μεγάλες διαστάσεις. Ένα έργο μπορεί να είναι "μεγάλο" ή "μικρό" ανεξάρτητα από τη διάστασή του. Η εικαστική πρόθεση αυτής της ζωγραφικής προσπάθειας ήταν να δουλευτούν οι φιγούρες αισθητικά ισοδύναμα με τον περιβάλλοντα χώρο. Από την ανάγκη αυτής της σύζευξης προέκυψαν τα μεγάλα μεγέθη των έργων.
«Είθε η εργασία να ξεπεράσει τα υλικά».
ΟΒΙΔΙΟΣ
Η νέα ενότητα έργων του Παναγιώτη Μπελντέκου συντίθεται από 10 ελαιογραφίες μεγάλων διαστάσεων. Πρόκειται για ολόσωμα πορτρέτα γυναικείων μορφών, που ο ζωγράφος δούλεψε τα τελευταία χρόνια, στο πλαίσιο του εσωτερικού χώρου που φαινομενικά ταυτίζεται με εκείνον του εργαστηρίου του. Στην οριστική ζωγραφική του διατύπωση, ωστόσο, οι ρεαλιστικά αποδιδόμενες μορφές από όπου εμφανώς απουσιάζει η επιθυμία εμφύσησης της ακριβούς ταυτότητας και της στιγμιαίας δυνητικής ψυχολογίας του εκάστοτε μοντέλου, συνδυάζονται με αφηρημένα εικαστικά πεδία που εξέρχονται της πραγματιστικής δομής του οικείου χώρου του ζωγράφου, ακυρώνοντας ήδη από την αφετηρία της ανασύνθεσής τους την έννοια της κατά το δοκούν προδιαγεγραμμένης πορεία τους προς την κατεύθυνση του πιστού πορτρέτου.