Γιατί μόνο γυναικεία πορτρέτα και γιατί τόσο μεγάλα έργα κ. Μπελντέκο;

Το πρώτο είναι καθαρά συμπτωματικό. Τις γυναίκες τις διάλεξα σαν σύμβολα, όχι σαν ερωτικά υποκείμενα. Αν δείτε τα πορτρέτα, δεν έχουν έκδηλο ερωτισμό. Ήθελα ένα ανθρώπινο στέλεχος, μετέωρο και κριτικό απέναντι στο τι γίνεται, να εκφράζει συναισθήματα. Έτυχε να έχει μορφή γυναίκας...

Σ'αυτή τη δουλειά προσπάθησα να κάνω σύζευξη της βαριάς παραστατικότητας που με καταδιώκει, με ένα χώρο συναισθηματικά και πλαστικά πιο υποκειμενικό. Για να τονίσω την παρουσία του χώρου χρειαζόμουν μεγάλο εμβαδόν.

Και οι στοχεύσεις σας;

Επιχειρώ, ίσως εγκεφαλικά, μια ρήξη με τα πράγματα τα οποία ο ίδιος έχω δημιουργήσει μέσα στο έργο μου και όχι με εκείνα που έχουν κοινωνική αναφορά. Μέχρι σήμερα όντας πολύ μεθοδικός και προσπαθώντας να είμαι ειλικρινής η πραγματικότητα με δέσμευσε. Τώρα, καταθέτοντας το ύφος μου, αντιστρέφω τη σχέση, θέλω να δεσμεύσω την πραγματικότητα, να τη δω όπως θέλω εγώ. Ρήξη σημαίνει ότι σπάω κάποια στοιχεία καλλιέπειας που μοιραία είχαν αναπτυχθεί στη δουλειά μου.

Τι είναι για σας επιτυχία;

Η επίλυση σε ένα τοπικό πρόβλημα που μέσα στη ζωή και τη ζωγραφική έτυχε να γεννηθεί σ' ένα τελάρο. Πρόκειται για μια τελείως τοπική ηδονή που ίσως στο τέλος να μη βγάλει πουθενά. Αλλά γιατί να επωμιστώ το βάρος να ελέγξω ιστορικά το παράγωγό μου; Το τελάρο δεν το κάνεις, σε κάνει. Σου καθρεφτίζει αδυναμίες, ματιαοδοξίες, ό,τι κουβαλάς μέσα σου, γι' αυτό η ζωγραφική είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση.

επιμέλεια Σταμάτης Μαυροειδής